Kupiłam tę książkę zachęcona opisem w necie. Od początku źle się ją czyta. Ale sądziłam że się wciągnę. Czytałam dalej. Nie da się. Po około 100 stronach poddałam się. Książka bez pomysłu. Gniot.Jakby zlepek jakichś dziwnych wizji. Szkoda czasu i pieniędzy. Lepiej poszukam klasyków jak Czyngis Ajtmatow.

Punktem wyjścia tej historii jest życie Jakoba Iwanowicza Bacha, nauczyciela - samotnika, żyjącego w kolonii niemieckiej, której początki sięgają czasów Katarzyny Wielkiej. W szerszym wymiarze to obraz prześladowań, unicestwiania kultury, ludzi od czasów upadku caratu do końca lat 30tych. Można by pomyśleć, że to kolejna książka o tym samym, po chociażby “Dzieciach Arbatu”. Jednak ładunek emocji, wrażeń, liryka opisów, sugestywność obrazów sprawiają, że trudno oderwać się od niej. Bach, żyjący na marginesie swojej osady, dzięki zrządzeniu losu staje się opiekunem, mężem, później pisarzem, ojcem, a może w końcu świętym. To, na jakie wyżyny człowieczeństwa wzbija się w coraz bardziej nieludzkim świecie, to, jak bardzo gotów jest ponieść wyrzeczenie, oddać siebie, swoje umiejętności, życie dla drugiej osoby, jest trudne do opowiedzenia bez zdradzania fabuły. Czasem wydaje się to baśniowe, oniryczne, magiczne. Ale to nie baśń z wątkami realistycznymi, choć są tu odwołania do Grimma. To realistyczna powieść o trudnym życiu, czasach, decyzjach i wyborach z elementami baśniowości. Guzel Jachina świetnie opisuje zmieniającą się przyrodę, Wołgę płynącą przez kolejne pory roku, jej rytm, a patrząc na epilog jej trwałość, niezmienność i pamięć o potoku dziejów. Ta książka jest jak podróż przez życie, w którym ból, zło, złość miesza się z miłością, przyjaźnią, poświęceniem, cierpliwością. Jedna z lepszych książek jakie ostatnio przeczytałem.